२०६५ साल असोज ८ भएको सडक दुर्घटनापछि म पूर्ण रूपमा व्हीलचेयर बाउन्ड अर्थात व्हीलचेयर आश्रित भएको छु । एक्सिडेन्ट भएको २८ दिनपछि मलाई मेरूदण्डको अप्रेशनका लागि बीएन्डबी अस्पताल लगियो । मैले ठ्याक्कै मिति त बिर्सेँ, अप्रेशनपछि व्हीलचेयरमा राख्नु पर्ने भयो । व्हीलचेयरमै बस्नु पर्ने भयो । त्यसपछि अस्पतालबाटै साथीहरूलाई खबर गरियो । आर्थिक पत्रकार मित्र शिव दुवाडीले इन्डिपेन्डेन्ट लिभिङ सेन्टर, कुपन्डोल देखेका रहेछन, उनैले त्यहाँ गएर व्हीलचेयरको बारेमा कुरा गरेछन् । त्यहाँबाट भोजराज श्रेष्ठले अपांग कल्याण संस्था, अनामगरमा राकेश बाबु हमालसँग व्हीलचेयरबारे कुरा गरिदिएछन् । व्हीलचेयर लिन त गए, कति नम्बरको चाहिने हो उनलाई पनि के थाह? बीएन्डबी अस्पतालका तारा भन्ने फिजियोथेरापिस्ट थिए, उनीसँग सोध्दा भरखर अप्रेशन गरेको ढाडलाई पूरै सपोर्ट हुने गरी २० नंको मगाइ दिए ।
अस्पतालमा त्यो व्हीलचेयर एक कि दुई दिन चढेँ होला । त्यसपछि स्पाइनल कर्ड रिह्याब सेन्टर, साँगा, काभ्रे जानु पर्यो । त्यहाँ पुगेपछि पो ठूलो आकारको व्हीलचेयर कामै नलाग्ने हुँदो रहेछ भन्ने थाह पाएँ । डेढ महिना एसआइआरसी बस्दा रोटरीले बाँड्ने रातो व्हीलचेयर १६ नंको चलाएँ । एसआईआरसीले व्हीलचेयर फाउन्डेशनबाट तीन पांग्रे व्हीलचेयर ल्याएर बेच्दो रहेछ, त्यतिखेर फिटिङ चार्ज भनेर ८००० लिन्थे, अहिले १५००० लिन थालेका रहेछन् । फर्कँदा त्यो एक थान किनेर ल्याएँ ।
२०६५ चैतमा दैनिकी.कममा सम्पादकका रूपमा काम गर्न थालेँ, एसआईआरसीबाट ल्याएको व्हीलचेयर त्यसको स्वरूपका कारण घुम्न पनि समस्या हुने, मूल कुरा त ट्याक्सीमा हिड्नु पर्दा फोल्ड नै नहुने । त्यो चलाउँदै नचलाइ राखियो भने पनि हुन्छ । फेरि अपांग सहायाता केन्द्र, अनामगरमा अनुरोध गरेर १६ नंको व्हीलचेयर लिन आफै गएँ । व्हीलचेयर लिएर फर्कँदा गेटमा नराम्रोसँग लडेँ, मानिसहरू आएर उठाइदिए ।
त्यो व्हीलचेयरको ब्रेक र सिटलाई लक गर्ने प्लास्टिकको लकर भाँचिएपछि समाज कल्याण परिषदअन्तर्गतको अपांग कल्याण केन्द्रमा गएर श्रीमतीले व्हीलचेयर ल्याइदिइन, यो लगभग २५ किलो जतिको छ । सहज छैन चलाउन त्यही पनि बाध्यताबस चलाइरहेको छु । ह्यान्डरेष्ट छैन, बस्दा कुच्रुक्क परेर बसेजस्तो हुन्छ । असाध्यै ब्याक पेन हुन्छ, चक्का नजिकको साइडबार ननिस्कने, फिक्स्ड प्रकृतिको भएकाले ट्रान्सफर हुनेवेलामा एक जना चाहिन्छ ।
मेरो पेशा नै त्यही प्रकृतिको भएकाले बेलाबेलामा बाहिर भेटघाट, जमघटहरूमा गइरहनु पर्छ । सहर व्हीलचेयरमैत्री छैन । भवनहरू व्हीलचेयरमैत्री छैनन । त्यही भएकाले कतिपय अवस्थामा त आयोजकहरूले तीन-चार तल्लासम्म बोकेर लानु पर्छ । उनीहरूले कठिनाइ भोग्नु पर्ने त छँदैछ, मलाई समेत डर र संकोच हुन्छ ।
धेरै लामो समयदेखि म बाहिर निस्कनका लागि एउटा हलुका, ट्रान्फसरमा सजिलो, व्याक सपोर्ट, ह्यान्ड र फुटरेष्ट सहितको व्हीलचेयर र अर्को इलेक्ट्रिक व्हीलचेयर खोजिरहेको छु (करिब दुई वर्ष खेतान समूहका अध्यक्ष श्री राजेन्द्रकुमार खेतानले १००० डलर र मेरो आफ्नो लगानीसमेत गरी तीन पाङ्ग्रे स्कुटर त किनेँ, तर ट्रान्सफर तथा चलाउने प्राक्टिस नपुगेर त्यो काम नलाग्ने भयो) । भारतीय कम्पनीको नेपाली रोड सुहाउँदो इलेक्ट्रिक व्हीलचेयरलाई २ लाख ३० हजार पर्दो रहेछ । चाइनिजचाहिँ १ लाख ७० हजारसम्मै आउने रहेछन्, यत्रो लगानी गरेर व्हीलचेयर किन्ने सामर्थ्य ममा नभएकाले केबल रहर भएको छ ।
No comments:
Post a Comment